- misericors
- mĭsĕrĭcors, cordis, adj. [misereo-cor], tender-hearted, pitiful, compassionate, merciful (class.).—Of persons and things:II.
credc misericors est,
Plaut. Am. 1, 1, 141:misericordem se praebere,
Cic. Caecin. 10, 26:misericors et mansuetus,
Auct. Her. 2, 17, 25:misericordem esse in aliquem,
Cic. Lig. 5, 15; Curt. 9, 6, 12; Sen. Contr. 3, 23, 1:sint misericordes in furibus aerarii,
Sall. C. 52, 12:animus,
Cic. Inv. 1, 55, 106:Dominus est,
Vulg. Jacob. 5, 11:(Deus) miseretur ei, quem viderit misericordem,
Lact. Div. Just. Epit. 5.— Comp.:misericordior nulla est me feminarum,
Plaut. Rud. 1, 5, 23:in illā gravi L. Sullae turbulentāque victoriā quis P. Sulla mitior, quis misericordior inventus est?
Cic. Sull. 26, 72.— Sup.:quando misericordissimus exstitisset,
Aug. Ep. 48:canes misericordissimi,
Sid. Ep. 8, 6.—Mean, pitiful, contemptible:qui autem natura dicuntur iracundi aut misericordes aut invidi aut tale quid,
Cic. Tusc. 4, 37, 80.— Hence, adv.: mĭsĕrĭcordĭter, tenderheartedly, pitifully, compassionately, mercifully (ante- and post-class.): crudeliter illi, nos misericorditer, Quadrig. ap. Non. 510, 20; Lact. 6, 18, 9; Aug. Civ. Dei, 3, 31; 5, 23.— Comp.:misericordius,
Aug. Doctr. Chr. 1, 16.— Sup.:misericordissime,
Aug. Ep. 149.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.